Niemiecka Akademia Nauk Leopoldina

cel, powód Narodowa Akademia Nauk Krzesło: Gerald Haug (Prezydent) Data utworzenia: 1 stycznia 1652 r Liczba członków: 1627 (stan na 25 lutego 2021) Siedzisko : Stronie internetowej: www.leopoldina.org

Instytucja, nazwana później imieniem cesarza Leopolda I , została założona w 1652 r. przez Johanna Laurentiusa Bauscha jako Academia Naturae Curiosorum (zwana również Academia Imperialis Leopoldina Naturae Curiosorum ) w Schweinfurcie i dziś ma status zarejestrowanego stowarzyszenia .

Obiekt jest obecnie w 80 procentach finansowany przez rząd federalny, aw 20 procent przez kraj związkowy Saksonia-Anhalt .

Zgodnie ze swoim statutem Leopoldina ma m.in. następujące zadania: „Jej zadaniem jest propagowanie nauki poprzez współpracę krajową i międzynarodową, zgodnie z jej tradycją” dla dobra człowieka i przyrody”. W tym celu organizuje wydarzenia naukowe, powołuje komisje i publikuje wyniki. Przyznaje nagrody i wyróżnienia oraz promuje młodych naukowców.

Wraz z nominacją do Narodowej Akademii Nauk Leopoldina oficjalnie przejmuje reprezentację niemieckich naukowców w międzynarodowych komitetach, w których reprezentowane są inne krajowe akademie nauk, i uczestniczy w naukowym doradztwie społeczeństwa i polityki. "

Porady dla polityki i społeczeństwa

Głównym zadaniem akademii jest doradzanie polityce, społeczeństwu i biznesowi w bieżących kwestiach naukowych i naukowo-politycznych. Jego celem jest wydawanie oświadczeń i zaleceń dotyczących radzenia sobie z palącymi wyzwaniami społecznymi, a także zwracanie uwagi na ważne pytania dotyczące przyszłości. W ten sposób na wczesnym etapie należy zidentyfikować, przeanalizować i skomentować ważne zmiany, o których mówi nauka i które mogą zyskać znaczenie społeczne w przyszłości.

. Pracami kieruje stały komitet pod przewodnictwem Leopoldiny.

Stosunki międzynarodowe

Współpracując z akademiami w innych krajach, Leopoldina promuje międzynarodową wymianę na tematy takie jak energia, zmiany klimatyczne i zdrowie. Odbywa się to m.in. poprzez wspólne sympozja czy wypowiedzi w doradztwie naukowym szczytów G7 i G20 szefów państw i rządów. W tym celu Leopoldina działa w międzynarodowych organizacjach patronackich, w których reprezentowane są inne akademie krajowe, takie jak Towarzystwo Królewskie w Londynie, Académie des Sciences w Paryżu, Chińska Akademia Nauk czy Narodowa Akademia Nauk w USA.

Są to na przykład:

Biblioteka

Biblioteka Leopoldina została założona w Norymberdze w 1731 roku i obejmuje ponad 260 000 tomów, monografii i czasopism z zakresu nauk przyrodniczych i medycznych. Kolekcja skupia się na publikacjach z zakresu historii nauki, w szczególności nauk przyrodniczych i medycyny, a także publikacji towarzystw i stowarzyszeń naukowych. Kolekcja powstała głównie dzięki wymianie publikacji Akademii z partnerami na całym świecie oraz dzięki darowiznom członków Akademii.

archiwum

Jako jedno z najstarszych archiwów akademickich na świecie, archiwum Leopoldina przechowuje około 1700 metrów bieżących dokumentów z ponad 350 lat. Do podstawowych zbiorów Archiwum Leopoldina należą księgi maturalne i protokolarne oraz życiorysy, spisy publikacji i portrety członków, a także serie korespondencji i obszerne dokumenty administracyjne Akademii. Ponadto przechowuje około 50 majątków ważnych naukowców, ponad 10 000 fotografii dotyczących historii akademii i nauki oraz różne przedmioty sztuki (obrazy, rysunki i medale).

Program finansowania

Od 1997 roku Leopoldina wspiera wybitnych młodych doktorów w ramach programu Leopoldina Fellowship Program stypendiami podoktorskimi. Są one skierowane do niemieckich naukowców, którzy chcą pracować za granicą (a także naukowców z Austrii i Szwajcarii, którzy chcą prowadzić badania w Niemczech). Program umożliwia spędzenie do trzech lat na własnych badaniach w zagranicznej (lub niemieckiej) instytucji akademickiej.

Przyznawanie stypendiów i ich środki finansowe opierają się na wytycznych Niemieckiej Fundacji Badawczej .

Komisje naukowe

Leopoldina ma siedem komisji (stan na kwiecień 2021 r.) złożonych z wysokiej rangi naukowców, którzy zwykle są członkami Leopoldina. Prowizje mogą być uzupełniane przez członków zewnętrznych z biznesu i społeczeństwa. W swoim obszarze komisje mają „pomagać w kształtowaniu dyskusji naukowych, doradzać ważne tematy w przyszłości i wykorzystywać je do wyprowadzania propozycji tematycznych do porad politycznych i społecznych”. Istniejące prowizje to:

• Zmiana demograficzna
• Cyfrowe społeczeństwo
• Jednostka i społeczeństwo
• Nauki o życiu
• Nauka w służbie zdrowia
• Etyka naukowa
• Nauka o przyszłych raportach

Wyróżnienia, medale i nagrody

Leopoldina docenia wybitne osiągnięcia naukowe, przyznając wyróżnienia, medale i nagrody:

• Członek honorowy : Tytuł ten przyznawany jest członkom zasłużonym dla nauki i środowiska akademickiego od 1922 roku i jest ograniczony do kilku osób.
• Ponadto złoty medal Cotheniusa , fundacja królewskiego dworu pruskiego i osobistego lekarza Christiana Andreasa Cotheniusa (1708-1789), jest najważniejszym odznaczeniem Leopoldina. Jest przyznawana za wybitne dzieło życia członka Leopoldina.
• Nagroda Carla Friedricha von Weizsäckera : Ta osobista nagroda naukowa Stifterverband wraz z Leopoldiną w kategorii „Nauka i społeczeństwo” jest przyznawana naukowcom lub zespołom badawczym, którzy wnieśli wkład w naukowe opracowanie ważnych społecznie obszarów problemowych. Nagroda jest uzbrojona w 50 000 euro i została przyznana po raz pierwszy w 2009 r. ze środków Stifterverband. Przyznawany jest co dwa lata.
• Leopoldina Early Career Award od Fundacji Commerzbanku: Nagroda ta przyznawana jest co dwa lata od 2010 roku. Jest przyznawany za wybitne osiągnięcia młodych naukowców w dziedzinie tematycznej reprezentowanej w Leopoldinie, naprzemiennie w klasach Leopoldina i jest obdarowany 30 000 euro. Nagroda zastępuje Nagrodę Badawczą Leopoldiny - również ufundowaną przez Fundację Commerzbanku, przyznawaną do 2007 roku za wybitne osiągnięcia w dziedzinie reprezentowanej w Leopoldinie.
• Fundacja Carus: Z okazji 50. rocznicy służby XIII. Prezydent Leopoldina Carl Gustav Carus został założony 2 listopada 1864 roku z kapitałem 2000 talarów. W 1896 roku pierwszy laureat otrzymał Nagrodę Carusa. Fundacja Carus straciła swój kapitał z powodu wojny i inflacji. Ze skutkiem od 15 grudnia 1937 r. zmieniono mandat fundacyjny i od 1938 r. przyznano Medal Carusa.
• Medal Schleidena : Ten medal, który przedstawia zdjęcie Matthiasa Jacoba Schleidena , jest przyznawany co dwa lata od 28 kwietnia 1955 za ważne osiągnięcia w dziedzinie badań nad komórkami .
• Medal Gregora Mendla : Od 1965 r. Leopoldina przyznaje Medal Mendla założycielowi genetyki, Gregorowi Mendelowi (1822-1884), za szczególne osiągnięcia badawcze w dziedzinie biologii molekularnej i genetyki .
• Medal Zasługi : Nagroda ta została utworzona w 1961 roku za wielkie zasługi dla Leopoldiny i jest przyznawana od 1962 roku.
• Nagroda Leopoldina dla Młodych Naukowców: Ta nagroda została przyznana po raz pierwszy w 1993 roku. Nagroda pieniężna wynosi 2000 euro. Nagroda pieniężna pochodzi z darowizny od Karla Lohmanna . Przyznawany jest co dwa lata naukowcom, którzy osiągnęli wybitne osiągnięcia w naukach przyrodniczych, medycynie lub historii nauki i nie ukończyli jeszcze 30 lat.
• Nagroda Georga Uschmanna dla Historii Nauki : Nagroda ta została podarowana w 1997 roku przez parę Eugen i Ilse Seibold i jest obdarowana 2000 euro. Od 1999 r. co dwa lata przyznawana jest rozprawa lub habilitacja naukowca w dziedzinie nauki, medycyny lub historii techniki.
• Nagroda Niemieckiej Akademii Przyrodników Leopoldina: Nagroda jest ufundowana w wysokości 15 000 euro i jest przyznawana przez Fundację Commerzbanku . Po raz pierwszy została przyznana w 2001 roku.
• Honorowy senator Leopoldina: Na dorocznym spotkaniu w dniu 24 kwietnia 1993 r. Hans-Dietrich Genscher otrzymał ten honorowy tytuł ze względu na jego zagraniczne i krajowe zasługi polityczne w przywracaniu jedności Niemiec . 7 grudnia 2005 r. Berthold Beitz otrzymał tę nagrodę w uznaniu za pionierską i pomyślną promocję łączenia kompetencji naukowych i akademickich na poziomie krajowym i międzynarodowym.
• Sponsor honorowy: tym tytułem Leopoldina honoruje osoby niebędące członkami, które wniosły decydujący wkład w dobrobyt akademii.
• Medal Cesarza Leopolda I: Medal Cesarza Leopolda I został podarowany z okazji 325. powrotu przywileju Akademii przez cesarza Leopolda I w 1687 r. i przyznany po raz pierwszy w 2012 r. Honoruje osoby w życiu publicznym, które zasłużyły się Leopoldinie i całej nauce.

wydarzenia publiczne

Aby promować interdyscyplinarną dyskusję między naukowcami i rozpowszechniać ich odkrycia naukowe, Leopoldina organizuje sympozja i spotkania wraz z uniwersytetami, instytutami badawczymi i innymi akademiami. Leopoldina Lectures i Leopoldina Talks są skierowane do szerokiej publiczności.

Publikacje naukowe

Leopoldina udostępnia publicznie swoje naukowe dyskusje. Magazyn Nova Acta Leopoldina odzwierciedla spektrum wykładów, spotkań i sympozjów akademii. Jest kontynuacją pierwszego na świecie czasopisma medycznego i naukowego i pochodzi z 1670 roku. Czasopismo Acta Historica Leopoldina poświęcone jest historii nauki, a zwłaszcza historii akademii. Rocznik Akademii, który ukazuje się od 1990 roku, dokumentuje działalność Leopoldiny w każdym roku kalendarzowym. Historyczno-krytyczna edycja LA Goethe. Pisma o naukach przyrodniczych były projektem akademickim Leopoldina i zostały ukończone w 2011 roku. Wydanie zawiera wszystkie teksty Goethego dotyczące badań przyrodniczych i ukazuje związki, jakie istnieją między nimi a dziełem literackim oraz nurtem intelektualnym i naukowym jego czasów. Wydanie składa się z 11 tekstów i 18 tomów objaśniających.

Młoda Akademia

Wraz z Berlińsko-Brandenburską Akademią Nauk Leopoldina założyła w czerwcu 2000 roku Young Academy . Liczba członków jest ograniczona do maksymalnie 50. Wybitni przedstawiciele młodych naukowców z doktoratem są wybierani na członków na okres pięciu lat. Do głównych zadań Junge Akademie należy podtrzymywanie interdyscyplinarnego dyskursu naukowego wśród wybitnych młodych naukowców oraz promowanie inicjatyw na styku nauki i społeczeństwa.

Członkowie angażują się w akademie i grupy tematyczne. Wybór obejmuje:

Leopoldinę reprezentują trzy organy: Zgromadzenie Ogólne, Prezydium i Senat. Biuro akademii znajduje się w Halle; siedziba stołeczna akademii przy Reinhardtstrasse w Berlinie.

Akademia jest zorganizowana jako zarejestrowane stowarzyszenie non-profit i jest finansowana przez Federalne Ministerstwo Edukacji i Badań (80%) oraz kraj związkowy Saksonia-Anhalt (20%).

Struktura, struktura i narządy

Leopoldina to ponadnarodowe stowarzyszenie naukowe. Ponad jedna czwarta członków pochodzi z zagranicy. Członkowie są wybierani do akademii przez komitet wykonawczy w wieloetapowym procesie selekcji na sugestię członków akademii. Każdy członek należy do sekcji zgodnie ze swoją dyscypliną naukową. Każda sekcja wybiera spośród swoich członków przedstawiciela do Senatu. Senat, w skład którego wchodzą inne osobistości z organizacji naukowych oraz opinia publiczna, wybiera członków Prezydium, rozpatruje roczne sprawozdania i określa strategię naukową Akademii. Rada dyrektorów, zgodnie z ustawą, składa się z prezesa i czterech wiceprezesów. Za działalność Leopoldiny odpowiada Prezydium, uzupełnione o kolejnych członków.

Biuro

Akademią kieruje Prezydium, którego członków wybiera Senat. Ich kadencja trwa pięć lat i mogą być raz ponownie wybrani. Prezydium spotyka się zwykle raz w miesiącu i przygotowuje wszystkie ważne decyzje akademii. Składa się z następujących (stan na luty 2021):

prezydent

• Gerald H. Haug , paleoklimatolog, Moguncja, Zurych

Wiceprezydent

• Ulla Bonas , genetyk roślin, Halle (Saale)
• Thomas Krieg, lekarz, Kolonia
• Regina T. Riphahn , ekonomistka, Norymberga
• Robert Schlögl , chemik i badacz katalizy, Mülheim an der Ruhr, Berlin

Sekretarki klasy I: matematyka, nauki przyrodnicze i techniczne

• Sigmar Wittig , technolog, Karlsruhe

Klasa II: Nauki przyrodnicze

• Claus Rainer Bartram , genetyk człowieka, Heidelberg

Klasa III: Medycyna

• NN

Klasa IV: nauki humanistyczne, społeczne i behawioralne

• Ute Frevert , historyk, Berlin

Kolejni członkowie komitetu wykonawczego

• Thomas Lengauer , informatyk, Saarbrücken
• Wolfgang Baumjohann , astrofizyk, Wiedeń
• Martin Quack , chemik, Zurych

Sekretarz Generalny (z głosem doradczym)

• Franziska Hornig , ekonomistka, Halle (Saale)

Byli członkowie Prezesa (z głosem doradczym)

• Volker ter Meulen , wirusolog, Würzburg
• Bärbel Friedrich , mikrobiolog, Berlin
• Jörg Hacker , mikrobiolog, Berlin

Członkowie, sekcje i klasy

Od momentu powstania Leopoldina sponsorowała wielu naukowców, w tym laureatów Nagrody Nobla, takich jak Marie Curie i Albert Einstein. Wybór na członka Leopoldyny uważany jest za jedno z najwyższych wyróżnień naukowych przyznanych przez niemiecką instytucję. Liczba członków w wieku poniżej 75 lat jest ograniczona do 1000. Na członków wybierani są wybitni uczeni z całego świata. Oprócz przyrodników z Niemiec , Austrii i Szwajcarii , jedna trzecia jej członków pochodzi z 27 innych krajów świata. Z obecnie około 1600 członkami (stan na luty 2021) w ponad 30 krajach, Leopoldina jest akademią o największej liczbie członków w Niemczech. Członkowie zorganizowani są w sekcje specjalistyczne, które z kolei są przydzielone do czterech klas. Nowe zajęcia wprowadzone w 2009 roku mają na celu większe niż dotychczas zaangażowanie członków w przygotowywanie oświadczeń i rekomendacji oraz wzmocnienie wymiany interdyscyplinarnej. Zajęcia koncentrują się na naukach przyrodniczych, naukach przyrodniczych, medycynie oraz naukach behawioralnych, społecznych i humanistycznych. Stanowią również platformę wymiany międzynarodowej i wyboru nowych członków.

Od założenia do osiedlenia się w Halle

Leopoldina została założona 1 stycznia 1652 w cesarskim mieście Schweinfurt przez lekarzy Johanna Laurentiusa Bauscha (1605-1665), Johanna Michaela Fehra (1610-1688), Georga Balthasara Metzgera (1623-1687) i Georga Balthasara Wohlfahrta (1607). –1674) Academia Naturae Curiosorum została założona jako firma prywatna , być może w gabinecie lekarza miejskiego Bauscha w psiarni przy bramie mostowej . Ta ostatnia nie jest udokumentowana, ale została sugestywnie zilustrowana emblematycznym miedziorytem od połowy XIX wieku. Spotkanie inauguracyjne, które uroczyście odbyło się w Nowy Rok w dobie „ szanty Europy”, mogło również odbyć się w domu Bauscha, w dostojnej oprawie reprezentacyjnej biblioteki medycznej założonej przez jego ojca Leonharda Bauscha (1574–1636) . Johann Laurentius Bausch odziedziczył je w całości w 1636 r. (a więc widocznie także za zgodą swego brata aptekarza Johanna Heinricha Bauscha (1608–1670)), dokładnie w taki sam sposób, jak później spisał JL Bausch w swoim testamencie na przyszłość: zawsze jako jeden lekarz w rodzinie). Biblioteka ta zawierała również monografie medyczno-farmaceutyczne, które w zapisach akademii młodych przyrodników wymieniane są jako modele do przyszłej pracy.

Założenie akademii opartej na modelach włoskich, którą JL Bausch poznał na swojej peregrinatio akademia – podobnie jak jego ojciec Leonhard, który jako syn pozbawionego grosza kowala, który wyemigrował z Rhön i przedarł się w bezprecedensowej karierze aż do fizyk miejski i radny Schweinfurtu - pogłębił wiedzę medyczną i naukową oraz usprawnił komunikację między ówczesnymi przyrodnikami. Podobne towarzystwa naukowe powstały po wojnie trzydziestoletniej w Anglii ( Royal Society , 1660) i Francji ( Academie des sciences , 1666). Leopoldina to najstarsza akademia naukowo-medyczna; później otworzył się także na humanistykę empiryczną, nauki społeczne i behawioralne. „Nunquam otiosus” = „Nigdy nie próżnować” to ich motto.

W początkowym ambitnym programie pracy chciała uzupełnić tradycję literacką, która kulminowała na przełomie poprzedniego stulecia i około 1630 roku, opracowywania obszernych monografii encyklopedycznych dla wszystkich obiektów z królestw minerałów, roślin i zwierząt, dzięki którym cała wiedza była dostępna dla lekarz od czasów starożytnych powinien publikować „ad normam et formam Academiae Naturae Curiosorum”, czyli tworzyć „encyklopedię środków leczniczych” z jednolicie naukowego punktu widzenia.

W czasopiśmie członkowie medyczno-naukowych obserwacji mogli spełnić swoje obowiązki poprzez powiadamianie (obserwacje), a połączenie ze współczesną komunikacją naukową zostało nawiązane poprzez ożywioną wymianę z tylko London Royal Society. Przełomowe publikacje z Transakcji Filozoficznych były również rozpowszechniane na kontynencie w obszernych dodatkach do Miscellanea , przetłumaczonych na międzynarodowy język naukowy łaciny. Akademickie nazwiska tych, którzy nazywają siebie „Argonautami”, początkowo zarezerwowane dla założycieli i członków pełniących zadania zawodowe, nadawane są sporadycznie od 1668 roku, a regularnie od 1681 roku, kiedy to wstąpili do towarzystwa.

Akademia zyskała międzynarodową renomę na wczesnym etapie, a także działała ponad granicami wyznaniowymi. W XIX wieku za prezydenta Christiana Gottfrieda Neesa von Esenbecka (1776-1858) jego zreformowane pismo, obecnie znane jako Nova Acta Leopoldina , ze znakomitymi miedziorytami , miało duże znaczenie naukowe, ale przetrwało do drugiej połowy XIX wieku. wieku aresztowany w ostatnich dniach Goethego.

Dopiero Wilhelm Friedrich Georg Behn (1808-1878) sprowadził ją z powrotem do nowoczesnej organizacji naukowej „Wielką Reformą”. W nowym, demokratycznie uchwalonym statucie z 1872 r. uwzględniono specjalizację nauk, wprowadzając sekcje, organizację z senatem złożonym z przewodniczących sekcji specjalistycznych oraz zarządów okręgowych kół adiustacyjnych jako ustawodawcy i prezydium jako władza wykonawcza rozłożyło się na szerokie ramiona i swobodnie porzuciło praktykę nadawania członkom nazwy firmy. Choć prawo do nadawania doktoratów z dawnych przywilejów cesarskich nie było już zawarte w nowych statutach, nadal korzystano z niego kilkakrotnie (do 1891 r.), choć tylko uczeni zagraniczni otrzymywali doktoraty, aby nie wchodzić w konflikt z uniwersytetami . Tak się jednak stało i za prezydenta Karla von Fritscha ostatecznie zrezygnowano z prawa do nadawania doktoratów i herbu, które również stały się przestarzałe (ten ostatni 1904 r. również upubliczniony).

1878-1932

.

W statucie Leopoldina, który pierwotnie składał się z zaledwie 15 paragrafów, zapisano m.in., że miejscem zamieszkania danego prezydenta powinno być zawsze biuro akademii. Zostało to skutecznie zniesione dopiero wraz z inauguracją Biblioteki Akademii 23 kwietnia 1904 r., bez zakotwiczenia jej w statucie. Niemniej jednak, po Knoblauchu, tylko profesorowie uniwersytetów z Halle zostali wybrani na prezydentów. W efekcie nie można było pominąć pewnej prowincjonalizacji akademii. Uznany na całym świecie geolog Johannes Walther (1860–1937) po raz pierwszy wprowadził comiesięczne spotkania w 1924 r., ale także coraz częściej przerzucał decyzje z Senatu Akademii (adiunktów krajów niemieckojęzycznych i przewodniczących sekcji specjalistycznych) na rzecz koła członków Halle. Zepsute warunki finansowe i dodatkowe defraudacje bibliotekarza doprowadziły do ​​jego wcześniejszej rezygnacji w 1931 roku.

Jego następca, fizjolog Emil Abderhalden (1877–1950), objął urząd w 1932 roku i chciał ponownie nadać akademii międzynarodowy profil, ale wkrótce został skonfrontowany z zupełnie innym duchem czasu.

Okres narodowego socjalizmu i II wojny światowej

→ Zobacz także Akademie Nauk w czasach nazistowskich , jak się czasem zakłada, ponieważ na międzynarodową ceremonię w 1937 roku ponownie wydrukowano pełną listę członków, w której większość żydowskich członków została zaprezentowana opinii publicznej, a tym samym licznym sławom nazistowskim, którzy pojawił się, afront pozbawiony jakiegokolwiek wyprzedzającego posłuszeństwa, początkowo bez widocznych konsekwencji.

Dopiero po wyraźnym rozkazie skierowanym do akademii naukowych w kartelu akademii , do którego Leopoldina nie była członkiem, powołano się na to na posiedzeniu zarządu w dniu 23 listopada 1938 r. i podjęto decyzję o „skasowaniu reszty Członkowie żydowscy. Nie należy czekać, aż nadejdzie odpowiednia komenda. Zainteresowani członkowie nie zostaną powiadomieni.” Większość żydowskich członków została skreślona 30 listopada 1938 r. z dokładną datą. Powinni jednak nadal otrzymywać wydania z bieżącego roku Nova Acta Leopoldina, więc wobec wydarzeń w innych niemieckich akademiach i towarzystwach naukowych nie mogli nawet podejrzewać.

Powodem, dla którego skreśleń dokonano ołówkiem, jest prawdopodobnie fakt, że statut Leopoldiny nie przewidywał żadnej możliwości wyłączenia, jak podkreślał to Abderhalden w 1933 r., gdyż nieliczni członkowie, którzy odeszli na własną prośbę, pisali atramentem na w tym samym czasie, jeśli w ogóle zarejestrowano. Ważniejsze jest to, że fiszki członków, którzy w ten sposób „nigdy nie zostali oficjalnie” (jak nazwał to Abderhalden w swoim liście w 1947 r., patrz poniżej) zostały usunięte z akt członkowskich i – w przypadku ponad połowy z nich, nawet bez żadnej adnotacji na wykluczenie! - zostały umieszczone w osobnym teczce i ukryte za kotarą, która została odwrócona 9 maja 1945 roku, dzień po kapitulacji Niemiec . W każdym razie nic nie zostało wymazane ani ponownie wpisane do opasłych ksiąg immatrykulacyjnych, które i tak widzieli tylko archiwiści. Opinia publiczna prawdopodobnie nie dowiedziała się o tych milczących wyłączeniach, ponieważ w epoce narodowosocjalistycznej nie publikowano już pełnych list członków. Jak wyjaśnił Abderhalden w liście do wiceprezydenta Otto Schluetera w 1947 r. , taki był właśnie zamiar i powinien, jeśli to konieczne, być uzasadniony brakiem papieru.

W liście z 7 grudnia 1938 r., który został prawie dosłownie zapisany tydzień później w rezolucji prezydium, Abderhalden napisał do gauleitera i ministra, „że nasza akademia obejmuje tylko osoby niebędące Żydami. Od 1933 r. wszystkie propozycje badaczy są skrupulatnie sprawdzane pod kątem ich pochodzenia. Ponadto we wcześniejszych czasach eksterminowano wybranych członków pochodzenia żydowskiego, tak że od pewnego czasu skład członkostwa naszej akademii był w pełni zgodny z wymogami czasu”, co zdecydowanie odwróciło taki nakaz. Według niedawnej publikacji W. Berga, powinno to być odczytywane przez odbiorców jako posłuszeństwo antycypacyjne , ale w rzeczywistości jest to twierdzenie ochronne, ponieważ można dowieść, że zawiera nieprawdę. Co istotne, w protokole z posiedzenia zarządu nie było sformułowania „przez jakiś czas”. „Abderhalden chciał odwrócić uwagę partii i państwa od Leopoldyny, dając fałszywe wrażenie długotrwałego posłuszeństwa”.

Z jednej strony nie wszyscy żydowscy członkowie zostali usunięci, z drugiej strony ten rzekomy warunek został ustalony tylko tydzień wcześniej, co Abderhalden był w stanie odnotować poprzez dokładne datowanie w księgach metrykalnych (co jest uderzającą różnicą dla wszystkich wcześniejsze sporadyczne skreślenia) zamiast je antydatować lub po prostu - jak wcześniej też - odnotować z rokiem, jakby przynajmniej potomność mogła tę rozbieżność wywnioskować, gdy dorwała się do wstydliwego listu, bo w tym czasie te archiwa nie były dostępne dla osób postronnych.

Dlaczego niektórzy członkowie żydowscy nie zostali usunięci, pozostaje niejasne. W przypadku obcokrajowców mogła to być ignorancja, ale nie w przypadku chemika cukru i historyka nauki Edmunda Oskara von Lippmanna , który został wykluczony z Uniwersytetu w Halle w 1935 r. z powodu żydowskiego pochodzenia, a mimo to pozostał nietknięty w Leopoldinie. . O tym, że stwierdzenie w liście Abderhaldena do gauleitera i ministra było świadomie błędne, świadczy list Lippmannsa, który nie otrzymał zaproszenia na uroczystość w 1937 roku, ale z wstawką „(nie spodziewałem się ich na moment)” wykazała zrozumienie i poprosiła jedynie o pamiątkową publikację, na co Abderhalden natychmiast zasugerował. Abderhalden prawdopodobnie nie zaprosił von Lippmanna (który oczywiście był w spisie członków z 1937 r. i nie był oznaczony jako skreślony na żadnej z list używanych w sekretariacie do bieżących zaproszeń itp.), aby uniknąć znanego i popularnego uczonego z bycia wśród lokalnych celebrytów nazistowskich pojawiły się oczy. Później mógł twierdzić, że nie wiedział o żydowskim pochodzeniu ewangelicznie ochrzczonego von Lippmanna i dlatego nigdy go nie usunął, ponieważ kierownictwo uniwersyteckie obawiało się podać prawdziwy powód jego wykluczenia z uniwersytetu, o czym świadczy m.in. cofnięcie w 1933 r. zezwolenia na nauczanie, co rektor Stieve uzasadnił starością von Lippmanna (w 1933 miał 76 lat). Również okulista Karl Wessely , 1929 i in. wybrany na członka na sugestię Abderhaldena, nigdy nie został usunięty, chociaż został zwolniony z Uniwersytetu w Monachium w 1935 roku. Na jego fiszce widnieje osobna notatka „In Kartei d. Lebenden”, co pokazuje, że Akademia dowiedziała się o jego wykluczeniu, ale Abderhalden go nie anulował (analogicznie do von Lippmanna).

Zgodnie z listem Abderhaldena do Schluetera z 1947 r. akademia traktowała skreślenia jak uśpione członkostwo: „Nigdy oficjalnie nie mieliśmy Żydów w czasach nazistowskich. Posłowie usunęli, a raczej zarządziłem, aby ich już nie używać. „Poprzednie zdania w tym liście” ("Nigdy nawet nie śniło mi się dokonywanie zmian wraz z ogłoszeniem. Nowa lista członków powinna być sporządzona w małej komisji zarządu dyrektorzy Członkowie krajowi i zagraniczni nigdy nie powinni się o tym dowiadywać.") zaznacza ołówkiem Schlüter, który jako wiceprezes Akademii odpowiadał za sprawy urzędowe w Halle, a na marginesie zaznaczył: "Jest prawie gorzej ”. Źle rozumiane we wcześniejszej literaturze było to, że ten krytykowany przez Schluetera fragment odnosił się do sugestii Abderhaldena w tej korespondencji, aby teraz – po wojnie – wysłać listę członków do odpowiedzialnych władz w Berlinie, tym razem z pominięciem członków grupy nazistowskiej. Aby nie narażać przyjęcia do akademii, kolejna manipulacja, z którą Schlüter się nie zgadzał. Ale ponieważ nie narzekał na porównanie z procedurą w epoce nazistowskiej, pośrednio potwierdził oświadczenie Abderhaldena.

Fakty potwierdzają, że nie jest to refleksja: przedmiotowe karty indeksowe w oczywisty sposób nie zostały zniszczone, ale raczej uporządkowane i ukryte za zasłoną, jak opisano powyżej. Kiedy 9 maja 1945 r. zostali ponownie posortowani w celu utworzenia nowej, pełnej listy członków przez wpisanie, zrobiono to z oryginalnymi numerami immatrykulacyjnymi, ponieważ nie zostali oni przydzieleni innym jako zwolnieni, jak miało to miejsce w przypadku z ostatecznymi spłatami. To ostatnie zostało udokumentowane przez JBS Haldane , który zrezygnował w 1933 roku w proteście przeciwko zwalnianiu i prześladowaniu żydowskich uczonych w Niemczech, niezwykły, aczkolwiek wyjątkowy przykład, w którym nowy członek otrzymał numer immatrykulacyjny (Haldane został później ponownie przyjęty).

Niemniej jednak inwentarz pozostaje wstydliwy. Według najnowszych badań łącznie 94 członków zostało wykluczonych z powodów politycznych lub rasowych. Skreślono również nie-żydowskiego pediatra Ernsta Freudenberga , który wyemigrował do Szwajcarii w 1938 roku, ponieważ nie chciał rozstawać się ze swoją żydowską żoną. Jedenastu członków Leopoldina straciło życie w wyniku tyranii nazistowskiej:

• Otto Blumenthal (1876-1944), matematyk
• Karl Bornstein (1863–1942), lekarz
• Max Flesch (1852-1943), anatom
• Werner Magnus (1876-1942), botanik
• Hans Leopold Meyer (1871-1942), chemik
• Georg Pick (1859-1942), matematyk
• Hans Leo Przibram (1874-1944), zoolog
• Peter Rona (1871-1945), biochemik
• Emil Starkenstein (1884-1942), farmakolog
• Arthur von Weinberg (1860-1943), chemik

Leopoldina nie była bezpośrednio zaangażowana w narodowosocjalistyczną higienę rasową , wyłącznie ze względu na brak instytutów badawczych , ale jej najważniejsi przedstawiciele zostali wybrani na członków, podobnie jak w innych akademiach, zwłaszcza że uznano ich za przedstawicieli genetyki naukowej i antropologii czas. Ponieważ częściowo odpowiadał za to prezydent Abderhalden, nawet jeśli tylko kilka, o ile można to udowodnić, było sugerowanych przez niego samego.

W 1939 Abderhalden opublikował w akademickim wydawnictwie Nova Acta Leopoldina artykuł o rasie i dziedziczności z punktu widzenia drobnej struktury białek krwi i komórek , w którym twierdził m.in., że białka tkanki i krwi zawierają cechy rasowe: aby poszczególne rasy można było wyraźnie odróżnić za pomocą AR [reakcji Abderhaldena, opartej na tzw. fermentach obronnych Emila Abderhaldena ]. W żadnym przypadku nie było błędnej diagnozy odnośnie tego, czy dane zwierzę należy do określonej rasy [badano rasy świń i owiec (a także odmiany roślin testowych genetycznych)] ”Chociaż nic nie mówi się o rasach ludzkich w cały artykuł później pośrednio wiązano z nazistowskimi badaniami rasowymi, ponieważ jego metoda biochemiczna została również wykorzystana w nazistowskich badaniach rasowych (→ zob. szczegółowo Emil Abderhalden, Krytyka 2. Brak rozgraniczenia od narodowosocjalistycznej teorii rasowej ).

W 1943 r. Leopoldina przeniosła swoje cenne zbiory biblioteczne do nieczynnej fabryki potasu United Ernsthall w Wansleben am See, aby chronić przed atakami bombowymi - ponad 20 000 tomów, w tym unikatowe rękopisy, listy Goethego, dzienniki naukowe i kilka prywatnych archiwów uczonych. Stosowanie był tylko bardzo ograniczone, ponieważ SS założyć obóz satelitarną z obozu koncentracyjnego w Buchenwaldzie tam w czerwcu 1944 roku do produkcji uzbrojenia podziemnego. Największe szkody spowodował fakt, że większość tych skarbów została wywieziona przez sowieckie mocarstwo okupacyjne do ZSRR, skąd po dziesięcioleciach starań zwrócono tylko ułamek.

Okupacja sowiecka i Niemiecka Republika Demokratyczna

Mimo podjęcia po zakończeniu wojny natychmiastowych starań o odzyskanie towarów z zakładów potażu United Ernsthall, po zmianie władzy okupacyjnej w lipcu 1945 roku cenna biblioteka została przeniesiona do Związku Radzieckiego. Sowiecki generał Kotikow ogłosił ich powrót z okazji ponownego otwarcia Uniwersytetu w Halle 1 lutego 1946 r.; W 1958 r. powróciła część (około 12 tys. książek), duża część najcenniejszych książek zniknęła, w tym pisma Awicenny , Giordano Bruno i Johannesa Keplera . „Ostateczny przegląd repatriacji uratowanych dóbr z okresu styczeń/luty 1958 r. wskazuje, że archiwum historyczno-biograficzne powróciło prawie w całości, około połowy archiwum majątku i jedna czwarta pism członków archiwum (monografie brak archiwum członków). Połowa rękopisów została zwrócona. Brakuje biblioteki liczącej ok. 7000 tomów.” Od lat 80. w domach aukcyjnych w Nowym Jorku i Hamburgu pojawiło się kilka egzemplarzy, które prawdopodobnie zostały skradzione przez Amerykanów w pojedynkę jeszcze przed przejęciem szybu przez Sowietów.

W tym samym czasie doszło do ponownego przyjęcia akademii, która faktycznie nadal istniała na terenie sowieckiej strefy okupacyjnej lub NRD . Połączenie z Państwową Akademią Nauk NRD (wówczas „Niemiecką Akademią Nauk w Berlinie”) - lub też z Saską Akademią Nauk w Lipsku, ze stowarzyszeniem kulturalnym lub jako instytut uniwersytecki (! ) - można by temu zapobiec; Leopoldina pozostała jako stowarzyszenie ogólnoniemieckie. Wiceprezydent Otto Schlüter (1872-1959) kierował działalnością akademii dla nieobecnego prezydenta Abderhaldena, który został przymusowo ewakuowany na Zachód wraz z licznymi naukowcami z regionu, gdy Amerykanie wycofali się w czerwcu 1945 roku, aby nie pozostawić ich na pastwę losu. Sowietów, którzy posuwali się naprzód (ponieważ Abderhalden powierzono zarządzanie, ta przymusowa ewakuacja jest znana w literaturze jako Abderhalden-Transport).

Po śmierci Abderhaldena (1950) wakujący urząd prezydenta został wybrany na geografa Otto Schluetera po ponownym przyjęciu do akademii, ale ze względu na wiek starał się znaleźć młodszego następcę, tak że w 1954 botanik i fizjolog roślin Kurt Mothes (1900-1983) przejął urząd. Urząd dyrektora Ephemeris , zniesiony w 1872 r., został przywrócony w 1954 r. dla Rudolpha Zaunicka, który w ten sposób był odpowiedzialny za wszystkie pisma Akademii.

Podobnie jak Abderhalden, Mothes próbował utrzymać międzynarodową reputację Akademii dzięki ukierunkowanym wyborom członków z zagranicy, nie czyniąc różnic między Wschodem a Zachodem w nadchodzącej zimnej wojnie , ale jednocześnie próbował nadrobić wybory, które wcześniej były zaniedbane z powodów politycznych. Kontakty z członkami milcząco wykluczonymi w III Rzeszy i przywróconymi w 1945 r. były starannie utrzymywane z okazji specjalnych urodzin, a gratulacje z okazji 75. urodzin Einsteina zostały również podziękowane jubileuszem, do którego nie wiodło się innym akademiom niemieckim.

Akademia zintensyfikowała wymianę naukową - teraz zwłaszcza między Wschodem a Zachodem - poprzez sympozja naukowe i coroczne spotkania odbywające się co dwa lata, na przemian ze spotkaniami Towarzystwa Niemieckich Przyrodników i Lekarzy (GDNĘ). Wyniki naukowe zostały udokumentowane w tomach Nova Acta Leopoldina NF , pod tą samą nazwą, pod którą wznowiono pismo akademickie von Abderhalden. Oprócz nowego rocznika Leopoldina (R. 3) , dziś kontynuowanego jako rocznik , z raportami z comiesięcznych spotkań naukowych, w 1961 r. uruchomiono Acta Historica Leopoldina, czasopismo naukowo-historyczne, w którym monografie i sprawozdania z konferencji są publikowane do dziś.

Ogólnoniemiecki charakter akademii podkreślała zmiana corocznych spotkań między Halle i Schweinfurt, która była możliwa tylko do czasu wybudowania muru . W proteście Mothes odwołał doroczne spotkanie zaplanowane na październik 1961 w Schweinfurcie bez zastępstwa, ponieważ nie wszyscy członkowie ze Wschodu mogli uczestniczyć. Z takim samym afrontem przeciwstawił się zakazowi wjazdu naukowców z Izraela na planowane sympozjum amyloidowe w 1970 r., chociaż ministerstwo poczyniło poważne zarzuty w 1961 r. o nieuprawnioną odmowę.

Przez całą erę NRD Leopoldina nie posiadała żadnych oficjalnie obowiązujących statutów. Nowe wersje zatwierdzone przez Senat pod koniec lat 60. pozostały niepotwierdzone przez ministerstwo i zostały zastosowane tylko w akademii, ponieważ nie udało się osiągnąć porozumienia z odpowiedzialnym ministerstwem. Jako środek nacisku – na przykład po odwołaniu dorocznego zjazdu w Schweinfurcie w 1961 r. „aby za wszelką cenę sparaliżować Leopoldinę” – wykorzystano cięcia w państwowej pomocy finansowej, akademia podświadomie groziła zdominowanym przez Senat senatem. Członkowie zachodnioniemieccy przejmą tę siedzibę, aby przenieść Leopoldinę do Republiki Federalnej. Wyraźnym sygnałem było ustanowienie na stałe członka zachodnioniemieckiego jako „zagranicznego” wiceprezydenta, po raz pierwszy zauważony przez noblistę Adolfa Butenandta (1903-1995) w latach 1955-1960 .

Zdobycie prestiżu poprzez udział międzynarodowych osobistości naukowych w corocznych spotkaniach Leopoldina w Halle i międzynarodowy rezonans ostatecznie liczyły się bardziej dla przywódców NRD niż ich paraliżowanie, tak że akademia była w dużej mierze wolna od wpływów państwa i pozostała wierna swojej ogólnoniemieckiego charakteru, zarówno w dwu dziesięcioletniej kadencji (według statutu z 1872 r.) Mothesa, jak i pod jego następcą od 1974 r., fizykiem Heinzem Bethge (1919-2001).

(1913–1986) na stanowisku dyrektora archiwum od 1967 r., prace własne akademii nad historią nauki były stopniowo rozszerzane w skromnych ramach instytucjonalnych, podczas gdy podobna prośba ze strony ministerialnej po ponownym otwarciu w 1952 r. , „filia Leopoldina instytut historii nauki ”, została odrzucona przez akademię, aby nie otwierać archiwum na dostęp z zewnątrz.

Po zjednoczeniu

Od 1991 r. Leopoldina posiada status stowarzyszenia zarejestrowanego pod prawem prywatnym (statut z 5 kwietnia 1991 r., oficjalnie zarejestrowany od stycznia 1992 r., ze skróceniem kadencji prezydenta z dziesięciu do siedmiu, od 1998 r. do pięciu lat z jednym reelekcji). Wraz ze zniesieniem granicy niemiecko-niemieckiej rola akademii jako efektywnej funkcji wzmacniającej dla nauk z obu krajów niemieckich stała się zbyteczna, ale jednocześnie stworzyła nowe pola działalności, międzynarodowe i interdyscyplinarne, a także o charakterze interdyscyplinarnym. program Leopoldina dla młodych naukowców w 2000 r., również wraz z utworzeniem Młodej Akademii Młodych Talentów wraz z Berlińsko-Brandenburską Akademią Nauk .

Wśród 100 000 ksiąg łupów zwróconych przez Gruzję w 1996 r. niektóre były w posiadaniu Leopoldiny, ale wciąż brakuje jej 6902 egzemplarzy. 11 lipca 2008 r. niemieccy dziennikarze znaleźli w Tbilisi kolejne 100 000 książek, w tym egzemplarze Leopoldiny. Powinny one zostać zwrócone jesienią 2009 roku. Jednak nie został jeszcze zwrócony.

Akademia w XXI wieku

W 2008 roku Leopoldina awansowała do Narodowej Akademii Nauk. Jako taka powinna promować współpracę polityki i nauki oraz, w zależności od tematyki, współpracować przede wszystkim z Berlińsko-Brandenburską Akademią Nauk (BBAW) i Niemiecką Akademią Nauk Technicznych (Akatech) . Leopoldina jest członkiem Związku Niemieckich Organizacji Naukowych .

Benno Parthier , jako prezydent Leopoldiny, wielokrotnie przepraszał za zaangażowanie członków Akademii „w nieludzkie dzieło eksterminacji reżimu narodowosocjalistycznego”, ale Abderhalden potwierdził, że „w dużej mierze [udało mu się] chronić Leopoldinę”. od totalitarnej interwencji państwa w okresie narodowego socjalizmu, o ile było to wówczas możliwe”. Prezydent Akademii Volker ter Meulen zainaugurował 1 października 2009 r. stelę upamiętniającą nazistowskie ofiary z Leopoldina w obecności krajowego rabina Flonemanna i przedstawił w swoim przemówieniu zakres zaangażowania Abderhaldensa. Na swojej stronie internetowej Leopoldina wymienia uchwałę prezydium o skreśleniu wszystkich członków żydowskich z 23 listopada 1938 r. i odpowiednie zawiadomienie o egzekucji do Gauleitera i ministra z 7 grudnia 1938 r. Jednakże, zgodnie z wynikami ostatnich badań, oba są postrzegane jako „roszczenia ochronne zamiast uprzedzającego posłuszeństwa”. Publikacja tych dokumentów bez komentarza, jakby powielała fakty (co okazało się nieprawdziwe), doprowadziło do uprzedzenia rzekomo przedwczesnego posłuszeństwa Abderhaldena wobec skreślenia żydowskich członków, ponieważ sam to zasugerował władzom - aby chronić Akademia. Zamiast tego przeoczono, że dzięki mądrym i dalekowzrocznym działaniom Abderhaldena Leopoldina pozostała jedyną niemiecką akademią i towarzystwem naukowym, „które nie dyskryminowało publicznie swoich żydowskich członków poprzez wykluczenie”.

22 września 2009 r. Leopoldina nabyła dawną lożę Zu den Drei Degen , która została odnowiona pod koniec 2011 r., a zainaugurowana w maju 2012 r. w ramach ceremonii i od tego czasu służy jako siedziba akademii. 9 listopada 2010 odbyło się „wmurowanie kamienia węgielnego”. Od lipca 2009 Leopoldina ma biuro w stolicy na Reinhardtstrasse w Berlinie.

ludzie

Prezydenci

Z kadencją i nazwą firmy

• 1652-1665: Johann Lorenz Bausch - Jason I ( Schweinfurt )
• 1666-1686: Johann Michael Fehr - Argonauta I. (Schweinfurt)
• 1686-1693: Johann Georg Volkamer - Helianthus I. ( Norymberga )
• 1693-1730: Lukas Schröck - Celsus I ( Augsburg )
• 1730-1735: Johann Jakob Baier - Eugeniusz I ( Altdorf koło Norymbergi )
• 1735-1769: Andreas Elias Büchner - Bachius ( Erfurt , Halle)
• 1770-1788: Ferdynand Jakob Baier - Eugeniusz II (Norymberga)
• 1788-1791: Heinrich Friedrich Delius - Demokedes II ( Erlangen )
• 1791-1810: Johann Christian Daniel von Schreber - Teofrast Eresius IV (Erlangen)
• 1811-1818: Friedrich von Wendt - Diokles Carystius IV (Erlangen)
• 1818-1858: Christian Gottfried Daniel Nees von Esenbeck - Arystoteles III. (Erlangen, Bonn , Wrocław )
• 1858-1862: Dietrich Georg Kieser - Scheuchzer I. ( Jena )
• 1862-1869: Carl Gustav Carus - Cajus II ( Drezno )
• 1870-1878: Wilhelm Behn - Marco Polo I (Drezno)
• 1878-1895: Hermann Knoblauch - Thomas Johann Seebeck (Halle)
• 1895-1906: Karl von Fritsch (Halle)
• 1906-1921: Albert Wangerin
• 1921-1924: August Gutzmer
• 1924-1931: Johannes Walther
• 1932-1950: Emil Abderhalden
• 1952-1953: Otto Schlüter
• 1954-1974: Kurt Mothes
• 1974-1990: Heinz Bethge
• 1990-2003: Benno Parthier
• 2003-2010: Volker ter Meulen
• 2010-2020: Jörg Hacker
• od 1 marca 2020: Gerald Haug

Członkowie honorowi

Honorowe członkostwo Leopoldina jest najwyższym wyróżnieniem Akademii dla członków, którzy wnieśli wybitny wkład jako naukowcy i dla Akademii.

• 1922: Albert Wangerin (1844-1933), Halle, Matematyka
• 1925: Karl Joseph Eberth (1835-1926), Berlin, anatomia
• 1925: Ernst Ehlers (1835-1925), Getynga, Zoologia
• 1925: Adolf Engler (1844-1930), Berlin, botanika
• 1925: Paul Fürbringer (1849-1930), Berlin, dermatologia
• 1925: Einar Lönnberg (1865-1942), Sztokholm, Zoologia
• 1925: Felix Marchand (1846-1928), Lipsk, Patologia
• 1925: Ludwig Radlkofer (1829-1927), Monachium, botanika
• 1925: Alexander Anton Rosenberg (1839-1926), weterynaria
• 1925: Georg Schweinfurth (1836-1925), Berlin, botanika
• 1925: Bernhard Solger (1849-1935), anatomia
• 1925: Rogier Verbeek (1845-1926), Geologia i Paleontologia
• 1925: Paul Clemens von Baumgarten (1848–1928), Drezno, patologia
• 1925: Wilhelm von Branco (1844-1928), Monachium, geologia i paleontologia
• 1925: Paul Zweifel (1848-1927), Lipsk, położnictwo i ginekologia
• 1928: Otto Küstner (1849-1931), położnictwo i ginekologia
• 1932: Carl Friedrich Geiser (1843-1934), Küsnacht, Matematyka
• 1932: Gottlieb Haberlandt (1854-1945), Berlin, botanika
• 1932: Albert Heim (1849-1937), Zurych, geologia i paleontologia
• 1932: David Hilbert (1862-1943), Getynga, Matematyka
• 1932: Sir Frederick Hopkins (1861-1947), Cambridge, Fizjologia
• 1932: Wilhelm Ostwald (1853-1932), Lipsk, chemia fizyczna
• 1932: Lord Ernest Rutherford (1871-1937), Cambridge, Fizyka
• 1932: Anton von Eiselsberg (1860–1939), Wiedeń, chirurgia
• 1932: Richard von Hertwig (1850-1937), Monachium, Zoologia
• 1932: Oskar von Miller (1855-1934), Monachium, Fizyka
• 1932: Julius Wagner Ritter von Jauregg (1857-1940), Wiedeń, psychiatria, psychologia medyczna i neurologia
• 1932: Richard Willstätter (1872-1942), Monachium, chemia
• 1933: Hermann Chrystus (1833-1933), botanika
• 1933: Friedrich Schmidt-Ott (1860-1956), Berlin, farmakologia
• 1935: Iwan Pietrowicz Pawłow (1849-1936), Leningrad, Fizjologia
• 1935: Sven Hedin (1865-1952), Sztokholm, geografia
• 1936: Ludwig Aschoff (1866-1942), Freiburg (Br.), Patologia
• 1941: Max Planck (1858-1947), Berlin, Fizyka
• 1942: Bernhard Nocht (1857-1945), Wiesbaden, Mikrobiologia i Immunologia
• 1942: Theodor Draw (1862-1950), Wiesbaden, Psychiatria, Psychologia Medyczna i Neurologia
• 1943: Hans Fischer (1881-1945), Monachium, chemia
• 1943: Hans von Euler-Chelpin (1873-1964), Sztokholm, chemia
• 1943: Paul von Walden (1863-1957), chemia
• 1943: Adolf Windaus (1876-1959), Getynga, Chemie
• 1954: Otto Schlüter (1872-1959), Halle, geografia
• 1956: Otto Hahn (1879-1968), Getynga, Chemia
• 1956: Otto Warburg (1883-1970), Berlin, biologia komórki
• 1958: Max Born (1882-1970), Getynga, Fizyka
• 1958: James Franck (1882-1964), Chicago, Fizyka
• 1958: Otto Renner (1883-1960), Monachium, botanika
• 1960: Adolf Butenandt (1903-1995), Monachium, biochemia i biofizyka
• 1960: Georg Sticker (1860-1960), Zell am Main, historia nauki i medycyny
• 1960: George de Hevesy (1885-1966), Sztokholm, chemia
• 1963: Alfred Kühn (1885-1968), Tybinga, Zoologia
• 1965: Karl Freudenberg (1886-1983), Heidelberg, chemia
• 1967: Werner Heisenberg (1901-1976), Monachium, Fizyka
• 1969: Sir Hans Adolf Krebs (1900-1981), Oxford, Biochemia i Biofizyka
• 1969: Fritz Albert Lipmann (1899-1986), New York, NY, biochemia i biofizyka
• 1970: Pjotr ​​Leonidowitsch Kapiza (1894–1984), Moskwa, fizyka
• 1971: Hans Hermann Weber (1896-1974), Heidelberg, Fizjologia
• 1973: Jan Hendrik Oort (1900–1992), astronomia i astrofizyka
• 1977: Hans Erhard Bock (1903-2004), Tybinga, interna i dermatologia
• 1977: Albert Frey-Wyssling (1900-1988), Meikirch, Botanika
• 1977: Otto Kratky (1902-1995), Graz, chemia fizyczna
• 1987: Eugen Seibold (1918-2013), Freiburg (Br.), Nauki o Ziemi
• 1990: Klaus Betke (1914-2011), Lochham, Ginekologia i Pediatria
• 1992: Carl Friedrich von Weizsäcker (1912-2007), Starnberg, Fizyka
• 1997: Reimar Lüst (1923-2020), Hamburg, Fizyka
• 2002: Gottfried Geiler (1927-2018), Lipsk, patologia i medycyna sądowa
• 2005: Joachim-Hermann Scharf (1921-2014), Halle, anatomia i antropologia
• 2010: Volker ter Meulen (* 1933), Würzburg, mikrobiologia i immunologia
• 2014: Paul J. Crutzen (1933-2021), Moguncja, Nauki o Ziemi
Zobacz także
: Kategoria: Honorowy Członek Niemieckiej Akademii Przyrodników Leopoldina