Moskiewska rewolta dżumy

, odłożył powstanie. Reformy administracyjne i zdrowotne wyeliminowały zarazę.

Wylęgarnię społeczną, na której powstał bunt, naznaczone były kontrastami. W społeczeństwie i Kościele istniała wielka przepaść między wykształconą klasą wyższą a przesądną klasą niższą. Wykształceni wiedzieli na przykład o postępach zachodniej medycyny, inni ufali swojej wierze i boskiemu porządkowi.

Wybuch w Moskwie

ponownie opadła, do czerwca 1771 roku.

Środki ochronne

Zabieg medyczny

W czerwcu 1771 r. w klasztorze Mikołaja na Ugresczy (ros.

) powstał pierwszy szpital dżumy . Mnisi zostali wywiezieni do innych klasztorów. Początkowo szpital ten liczył 20 pacjentów, a wkrótce potem ich liczba wzrosła dziesięciokrotnie. Szpital bliżej centrum stał się konieczny w ciągu następnego miesiąca. W tym celu powstał klasztor Simonov (ros. ) z miejscem na 2000 łóżek. Klasztor Daniłowski został wykorzystany na kolejny szpital . W sumie założono cztery szpitale, „po jednym w każdym zakątku miasta”. W szpitalach chorzy byli umieszczani w oddzielnych pomieszczeniach w zależności od stopnia zaawansowania choroby. Lekarze zgodzili się, że zaraza może być przenoszona tylko przez dotyk. Do dezynfekcji zalecana była świeża woda z dodatkiem octu winnego. Opiekunowie powinni nosić rękawiczki i dodatkową odzież, którą następnie trzeba będzie wygotować. Chorzy powinni jak najwięcej pocić się w łóżku. Po śmierci osoby cierpiącej na dżumę wszystkie jego ubrania musiałyby zostać spalone.

daremność

Środki zaradcze nie zadziałały. Od czerwca do września 1771 r. epidemia rozprzestrzeniła się na te dzielnice miasta, w których działały zakłady włókiennicze. W sierpniu 1771 codziennie umierało 600 osób, w szczytowym momencie epidemii było ich ponad tysiąc dziennie. Większość zgonów odnotowano we wrześniu 1771 roku, ponad 20 000. W październiku 1771 było ich prawie 18 tys.

Policja nie miała ani ludzi, ani pojazdów do transportu chorych i zmarłych. Zwłoki często przebywały w domach lub na ulicach przez trzy do czterech dni. Policja wykorzystywała skazanych do usuwania ciał. Skazani byli ubrani w smołowane ubrania z otworami na oczy i usta. Włamywali się do domów i ciągnęli zmarłych na wozy z żelaznymi hakami. Na cmentarzach chowano ich w masowych mogiłach bez obrzędów religijnych.

Ucieczka z miasta

W sierpniu 1771 r. większość szlachty opuściła miasto, a wraz z nimi większość wyższych urzędników. Zamknięto liczne władze, przeniesiono na wieś fabryki i oddziały garnizonowe. Klasa średnia uciekła na początku września. Pozostały resztki administracji i wojska, duchowieństwa, zawodów medycznych i robotników fabrycznych. Dopóki w mieście przebywał generał feldmarszałek hrabia Piotr Siemionowicz Sałtykow , można było zachować porządek publiczny, monitorować bramy miejskie i miejsca kwarantanny. Gdy gubernator Sałtykow obawiał się o swoje życie, uciekł do swojej wiejskiej posiadłości, gdzie kilka dni później doszło do buntu. Policja, inspekcja zdrowia i administracja były bezgłowe, a system pogrzebowy był w ruinie. Rzeczywistym głową miasta był teraz Jeropkin.

Ponieważ Moskwa nie została odgrodzona kordonem jako środek ostrożności, zaraza rozprzestrzeniła się na wnętrze Rosji. Obok Moskwy najbardziej ucierpiały Kijów i Nieszin. Według szacunków ofiarą padło łącznie 120 tys. osób, według innego źródła było to ponad 133 tys. ofiar. Walka z zarazą w samej Moskwie kosztowała cesarzową około 400 000 rubli.

Analizując powstańców według klas ludności, źródła podają sprzeczne informacje. Wydaje się pewne, że buntownicy pochodzili ze wszystkich środowisk, od chłopów pańszczyźnianych przez kupców i żołnierzy po (przeważnie skromnych) duchownych.

gra wstępna

cyngiel

Zorganizowanej akcji powstańców nie da się udowodnić ze źródeł. Mówiono, że ikona z Matką Bożą w Barbara Brama w Kitaj-Gorod byłoby obiecują uzdrowienie, jeśli został prawidłowo czczona. Zgromadzone tam tłumy przyczyniły się do rozprzestrzenienia się infekcji . Nieuznani przez kościół duchowni odprawiali na miejscu nabożeństwa i zbierali pieniądze. Jeropkin i arcybiskup wydali rozkaz usunięcia ikony. To oznacza punkt zwrotny w praktykach Kościoła. Amwrossi umieścił wiarę w cudowne ikony za wspólnym dobrem zdrowia. Widoczne są racjonalistyczne wpływy. W oczach ludności Amwrossi w ten sposób odszedł od prawdziwej wiary. Mówiono, że zawarł przymierze z ciemnymi siłami, zwłaszcza że w sierocińcu pod jego kontrolą nie doszło do ani jednej zarazy śmierci.

Skrzynia z darami na ikonę powinna otrzymać pieczęć konsystorza . Powstała więc plotka, że ​​Amwrossi chce ukraść i obrabować cudowną ikonę. Lud oczekiwał takiego podejścia i 15 września 1771 roku pojawił się szczególnie licznie. Urzędnik wysłany do projektu nie mógł być chroniony przed tłumem. W dzwonnicy sztormowej na Kremlu powstańcy uderzali w dzwony innych cerkwi, alarmując całe miasto. Zamożne domy zostały splądrowane. Morderstwa i rabunki popełniano w biały dzień.

Dzwonienie dzwonu w dzwonnicy burzowej powinno być ostatnim razem w historii. Po powstaniach Katarzyna Wielka kazała zdjąć z dzwonu klapę, a w 1803 roku sam dzwon. Czyniąc to, symbolicznie pozbawili naród moskiewski prawa do zgromadzeń w obronie wspólnych interesów. Dzwon jest dziś wystawiony w Zbrojowni Państwowej Kremla.

Zabicie arcybiskupa

Rozgniewani obywatele uzbroili się w maczugi, siekiery i kamienie i udali się do klasztoru Chudov, aby zlinczować rzekomego sprawcę arcybiskupa Amwrossiego . Tłum zniszczył mieszkania Amwrosis, plądrował przedmioty religijne i spustoszył piwnicę z winami. Duchowny uciekł już do klasztoru Donskoy . Odprawiano tam nabożeństwo, kiedy przybyła sfora. Około 200 wściekłych obywateli czekało, aż to się skończy. Potem zniszczyli chór . Znaleźli ukrytego arcybiskupa i pozwolili mu na ostatni rytualny gest. Następnie wyciągnęli go z kościoła i pobili na śmierć. Decydujący cios zadał urzędnik. Procedura pokazuje, że powstańcy nie działali w ślepej wściekłości, ale raczej pobożnie. W ich oczach to, co zrobili, to przywrócenie boskiego porządku. Dla nich zabójstwo to legalna egzekucja usankcjonowana przez starożytne tradycje.

W październiku 1771 roku cesarzowa Katharina w liście do francuskiego filozofa Voltaire'a tak opisała to wydarzenie: Arcybiskup chciał usunąć obraz świętego i przenieść go w bardziej przestronne miejsce. Podczas transportu darów zakładano, że chciał ukraść „skarb dziewicy”. Wybuchły zamieszki, szturmowano Kreml, włamano się do klasztorów i splądrowano, aż w końcu zamordowano „czcigodnego starca”. Nawiasem mówiąc, Katarzyna II nie wspomniała Wolterowi, że chodzi o zarazę. Więc ten później odpowiedział jej: „Dziękuję naturze, że epidemia w Moskwie nie jest plagą” (

: Europa w okresie nowożytnym )

Bunt przeciwko lekarzom

Bunt był skierowany nie tylko przeciwko przywódcom rządu i kościoła, ale także przeciwko lekarzom i farmaceutom . Znaczna część lekarzy pochodziła z krajów Europy Zachodniej. Z 16 września 1771 r. donosi się: „motłoch zbuntował się przeciwko wszystkim lekarzom i chirurgom”. Mówiono, że to lekarze spowodowali zarazę i nakazali usunięcie ikony. Ludność wierzyła, że ​​zaraza jest karą od Boga, który chce być bardziej czczony. Działania lekarzy wydawały się bluźnierstwem, zwłaszcza zasady ingerujące w tradycje pogrzebowe. Internowani chorzy na zarazę zostali przymusowo uwolnieni. Kilku lekarzy uciekło z miasta.

Bunt na Kremlu

Najgroźniejsza z punktu widzenia administracji sytuacja miała miejsce wieczorem 17 września 1771 r. na Placu Czerwonym . Poprzedziło go kolejne uderzenie dzwonu burzowego, przypuszczalnie jako znak ataku. Grupa około 130 żołnierzy została zaatakowana przez obywateli kamieniami i kijami. Powstańcy próbowali spenetrować Kreml . Chcieli dotrzeć do Lobnoje mesto , miejsca, gdzie odbywały się oficjalne odezwy i dokonywano egzekucji. Cel ten pokazuje, że powstańcy wierzyli w słuszność swoich działań. Ale przebicie się na plac poszło na marne. Żądali ekstradycji Jeropkina, również na próżno. Obiecali przywrócić „stary dobry porządek” poprzez śmierć Jeropkina. Uznali również ten plan za uzasadniony. Czuli, że mają rację i oczekiwali, że Katarzyna II wybaczy im powstanie.

Niektórzy próbowali negocjować z żołnierzami katalog żądań. Żądania obejmowały m.in. zniesienie miejsc kwarantanny, zezwolenie na pochówki na cmentarzach miejskich, deportację wszystkich lekarzy z miasta oraz zaniechanie usuwania zwłok przy pomocy żelaznych haków. W końcu żołnierze otworzyli ogień z armat i karabinów. Ratując rannych, tłum się wycofał. Zginęło około 100 osób, a od 200 do 300 aresztowano, w tym negocjatorów.

Po trzech dniach bunt ucichł. Dlatego źródło podaje, że powstanie trwało zaledwie trzy dni. Jednak niektóre gwałtowne incydenty trwały nadal. W ówczesnej stolicy, Sankt Petersburgu , podjęto działania z powodu obaw, że Moskwa może wyginąć. Liczba ofiar przekroczyła 100 000 – prawie połowę ówczesnej populacji miasta. Na rozkaz Katariny II hrabia Grigorij Orłow przybył z Petersburga 26 września 1771 r. Towarzyszył mu liczny sztab lekarzy i cztery pułki . Miał trzy cele: odnaleźć zaangażowanych w powstanie, zreorganizować system walki z zarazą i uspokoić niezadowoloną ludność. Bunt dżumy został ostatecznie zakończony operacją wojskową. Przywrócono porządek publiczny. Cztery z prowodyrów zostali powieszeni , 150 osoby zaangażowane były publicznie bita. Na pamiątkę osiągnięć hrabiego Grigorija Orłowa Katarzyna II stworzyła medal honorowy , na którym wygrawerowano: „Za wyzwolenie Moskwy od wrzodów w 1771 r.”.

Nawiasem mówiąc, ani Orłow, ani Jeropkin nie odważyli się usunąć kontrowersyjnej ikony. W następnych latach ludność przekazała znaczne kwoty darowizn.

Reformy

Ten zestaw środków umożliwił powstrzymanie epidemii. Od października 1771 r. liczba zgonów stale spadała, aż w marcu 1772 r. było 30 ofiar dżumy. Jako długofalowy i przyszły środek zaradczy, 12 października 1772 r. utworzono dwie komisje: „Komisję przeciw zarazie” i „Komisję realizacji” (środków).

Ważną rolę odegrali lekarze Schafonsky i Samoilowitsch. Ten ostatni zapisał swoje ustalenia dotyczące skutecznej dezynfekcji . Jego praca nosiła tytuł Studia nad zarazą, która w 1771 r. spustoszyła Imperium Rosyjskie, a zwłaszcza stolicę Moskwę, i jakie znaleziono lekarstwa, aby je przezwyciężyć i środki, aby temu zapobiec. Ukazuje się na całym świecie, a autor otrzymał deklaracje honorowe od dwunastu uczelni zagranicznych.